Sint vrijdag 5 december 2008 zit Wim van Vliet neve Lammerientje in d’n ‘emel. ’N andere plek in ‘t ‘iernamaals is voor ‘em nie voor te stelle. Ooit kroop Wim in de ‘uid van Lammerientje, de bekende orregeldraaier uit ’t begin van de vorege eeuw, om onder andere te zinge “en Petrus zee: pak oew orgel mar, ‘k zal oe eve late zakke”. De kriebel naar Berrege die Wim bezong, zat ok in z’n eige lijf.
En net as Lammerientje was Wim ’n éénvoudeg mens. Bij alles wa t’ie dee bleef t’ie bescheie, oe gròòt z’n werreke n’ok ware. Ge zag t’m bekant nie, mar ‘ij was t’r wel, mééstal op d’n achtergrond. Da leste kon netuurlijk nie in de tije da t’ie Gròòtste Boer was, van 1975 tot en met 1988. As opvolleger van de legendarische Sjef de Graauw zou Wim ’t nie makkelek krijge, zo dochte veul Krabbe. Mar Wim keek nie t’rug. IJ ‘ieuw ’t goeie en dee de rest in z’n eige stijl. Zo getuigde z’n Pratjes op d’n biljart van een milde, mar teves zeer scherpe, kijk op de polletiek. Tijdes de Boeremaaltijd zette n’ie tellekes wa leje van de Kleine Raad, de geméénteraad, in ’t licht deur in gedichjes ze vriendelek, éél fijnzinneg, toe te spreke op zullie kenmerreke. Die gedichjes ware n’ielek jaar weer ’n òògtepunt van de Boeremaaltijd. Ok as voorzitter van de Stichting Vastenavend wist Wim op ’n menseleke menier de tegestellinge die t’r wel ’s ware weg te poetse, zoda naar buite toe de Stichting as één grote vriendeklup kon blijve werreke. De menier waarop t’ie in z’n toesprake of inleidinge mense werrem wist te benadere makte altijd wir indruk, en nie alleneg bij degene die toegesproke wier.
Wim begon rond 1960 as bouwer bij De Prutsers, ’n klup van Ons Bergen. Bij ’t Wagetjes Kijke viel t’ie toen al op mè z’n pratjes. Dattie gevroge wier om Prottekol te komme versterreke was dan ok gin verrassing. In de eerste jare dee t’ie veral ok veul technies werrek voor de kindervastenavend. Na z’n periode as Gròòtste Boer zurregde Wim same mè Rens van Tilborg, d’n ouwe Steketee, voor de voorbereidinge en prissetasie van Tusse de Schuifdeure voor ouwere.
De leste jare ging Wim steeds wijer naar d’n achtergrond, mar nog altijd in z’n element as t’ie mè d’t bekende glaske zju d’orans, de viering van de vastenavend vanaf de zijkant kon bekijke. Genietend van de leut van andere. Gin vent die gauw mè z’n erreme n’om’òòg rondliep. Bij z’n afscheid as Gròòtste Boer zee t’ie dèèrover in de krant da t’ie nie ’t tiepe was van de lolbroek, maar da t’ie vreugde vond in de ontmoeting mè d’andere mense. En over de vastenavend: “Die mot bijdrage aan ’t geluk van andere”.
Wim werrekte ok op ’n andere menier aan ’t in de praktijk brenge van die filosofie. Tijdens z’n leste Boeremaaltijd as Gròòte Boer vroeg t’ie de mense van de krant om de penne neer te legge en nie op te schrijve wattie ging vertelle. IJ kondegde toen aan tijd en geld te gaan steke in opvang voor mense die tijdelijk erreg in knel zate. Da d’is Stichting De Paraplu geworre. En zo liet hij de ene perreplu, die van de Gròòtste Boer achter zich, om ‘n paraplu op te steke voor degene die van de rege in de drup dreigde te komme.
En al ‘ad Wim van Vliet de stellege overtuiging da d’iederéén gelijk is, juist ij stook mè kop en schouwers bove n’éél wa mense n’uit. Wie ‘em et magge lere kenne mot d’r van overtuigd zijn: Wim was ’n Gouwe Krab. In ziel en nouw ok in zaleg’eid.